Συμπληρωματικές οι ευχές μου.

Πέρασαν κι όλας τρία χρόνια και τρεις μέρες απ’ την πρώτη δημοσιευμένη ανάρτηση εδώ. Εδώ στο καφενείο της Μαβιάς, ένα καφενείο που είχα σημειώσει μικρός σ’ ένα κομμάτι χαρτί από κάποιο βιβλίο το οποίο ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να θυμηθώ, δεν έχω βρει ποιο είναι. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως το καφενείο αυτό βρισκόταν στα Ταταύλα. Κι όμως νιώθω πολύ όμορφα που του έδωσα μορφή. Που δυο λέξεις που μου είχαν κάνει εντύπωση τις χρησιμοποιώ, τις γράφω ακόμα -και το καλύτερο-χρησιμοποιούνται και από άλλους, απ’ όλους εσάς. 28 Δεκεμβρίου του 2010 έγραφα πάλι για τα Χριστούγεννα και την κατάθλιψη, κάτι που ακόμα με προβληματίζει.

Δεν θέλω να πω κάτι με αυτή την ανάρτηση, την θεωρώ συμπληρωματική λόγω του νέου έτους που πλησιάζει.Γι΄αυτό το λόγο, επειδή μόνο και μόνο την χαρακτήρισα έτσι, θα αναρτήσω μόνο μουσική, αφιερωμένη σε όσους ακούσουν, αφιερωμένη αυτή η μουσική σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους, περίεργους και αδιάφορους.

Κλείνω λέγοντας πως αν και βρίσκομαι κοντά στα πρώτα -άντα, ήρθε η ώρα να υπηρετήσω τη μαμά πατρίδα το Μάρτιο. Ήδη στενοχωριέμαι να αφήσω αυτές τις πέντε-δέκα κουβέντες που ανταλλάσουμε. Είναι μέρος του είναι μου. Ναι είναι. Γι’ αυτό σκοπεύω να γράψω ένα υλικό, να το έχω παρακαταθήκη για όσο είμαι μέσα. Κάποιος άλλος λέω να το διαχειρίζεται δημοσιεύοντας μήνα με μήνα. Είναι κι ένας τρόπος να μετράω τις μέρες μου αντίστροφα, γιατί όχι.

Καλή χρονιά. Χρόνια πολλά.

Καλή ακρόαση σας εύχομαι.