Μαβιά Κουφεταρία… Δύο λέξεις που μου θυμίζουν άγνωστες, ξεχασμένες ιστορίες τις οποίες πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ. Ένα βιβλίο. Απο εκεί ξεκίνησε η ιστορία της Μαβιάς δίχως όμως να μπορώ να θυμηθώ απολύτως τίποτα γι’αυτό. Σε μία ευαίσθητη ηλικία των 14, 15 χρονών, πάνω δηλαδή που είχαν αρχίσει να με συγκινούν ιστορίες εξ Ανατολής, εκεί λοιπόν είχα την πρώτη μου επαφή μέσω ενός βιβλίου που αναφερόταν (σχεδόν είμαι σίγουρος) στην ιστορική συνοικία της Κωνσταντινούπολης, τα Ταταύλα. Σύμφωνα με τον Άγνωστο Συγγραφέα, (ήμουν τόσο μικρός που τίτλος και συγγραφέας δεν μου ήρθαν ποτέ ξανά στο μυαλό) η Μαβιά Κουφεταρία ήταν ουσιαστικά ένα καφενείο της εποχής. Το ανέφερε συχνά ο συγγραφέας. Εκεί γίνονταν οι διαμάχες των πρωταγωνιστών -και όχι μόνο- σ’αυτό το χώρο σύχναζαν οι φιγούρες της εποχής, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, ο καθένας με τις προσωπικές του πεποιθήσεις, με την πίστη στο δικό του Θεό, με τις δικές του συντηρητικές ή φιλελεύθερες αρχές και κυρίως με την πεποίθηση πως ο καθένας από αυτούς γνώριζε πραγματικά τι μπορεί να συμβαίνει στην Ελλάδα, στα νεοδηλωμένα τουρκικά εδάφη, αφήνοντας ουσιαστικά πίσω σιγά-σιγά το οθωμανικό τους παρελθόν, αναζητώντας πλέον μία νέα ταυτότητα που θα τους βάλει στο παιχνίδι μιας -δυτικού τύπου- επεκτατικής πολιτικής. Ένας χώρος μικρός σε μέγεθος αλλά γεμάτος από ανθρώπινες οντότητες οι οποίες καθημερινά επιδίδονταν σε καινοτόμες κάθε φορά λογομαχίες, σε πολιτικές συζητήσεις, διατυμπανώντας τις αγωνίες τους για το μέλλον του χωριού, ανεξαρτήτως θρησκείας, κοινωνικής τάξης ή πολιτικών πεποιθήσεων.
Η Μαβιά Κουφεταρία λοιπόν συμβολίζει τον κοινωνικό χώρο στον οποίο όλες οι απόψεις χωράνε ενταγμένες στα πλαίσια της σημερινής πραγματικότητας, χωρίς απαραίτητα να βγαίνει κάποιο συμπέρασμα. Οι λέξεις έχουν την δική τους βαρύτητα αρκεί να είναι δουλεμένες στον ιδεατό μας κόσμο και να μπορούμε μέσα από αυτές να βλέπουμε τον κόσμο όπως εμείς θέλουμε και με αυτό ακριβώς τον τρόπο να πραγματώνουμε τις επιλογές και τις πράξεις μας… Ως Κουφετάριος λοιπόν της Κουφεταρίας σάς υποδέχομαι…
Μαβιά Κουφεταρία 
χάρη στο Μοοdytimes, ανακάλυψα το καφενείο σου…
ξέρω ένα καφενείο που το λένε μικρή βουλή…
συμβολικό της άποψης “όλοι χωράμε”
Και χάρη στο σχόλιό σου ανακάλυψα το δικό σου σπιτικό, τις δικές σου σκέψεις.Καλώς ήρθες λοιπόν Katabran 🙂 Για μένα η μικρή βουλή έχει την έννοια και του καφενείου, όπως ακριβώς λες και την έννοια της ”πελατείας”. Κάθε είδους πελατείας. Ο ένας κερνάει τον άλλο μέχρι ο πιο κουβαρντάς να πληρώσει το μπιλέτι. Εκείνος θα είναι και ο καλύτερος ”πελάτης”… Καλό διήμερο εύχομαι!
Ενθουσιάστηκα με την σύλληψη της ιδέας για το χρώμα που θέλεις να δώσεις στο ιστολόγιό σου..
Λατρεύω τα ελληνικά καφενεία! Ευτυχώς τώρα η είσοδος επιτρέπεται και σε γυναίκες! 😉
Καλησπέρα,
Σας προτείνουμε να δείτε τη δουλειά μας στο
http://theatreviewer.blogspot.gr/
Ένα ιστολόγιο που δημιούργησαν θεατρολόγοι, απόφοιτοι του τμήματος θεάτρου,
της σχολής καλών τεχνών του Α.Π.Θ.
Κριτική θεάτρου, κείμενα για τη λογοτεχνία και το θέατρο,
βιβλιοπαρουσιάσεις, άρθρα για έργα και συγγραφείς, προτάσεις για θεατρικές εξόδους.
Η συντακτική ομάδα του theatreviewer.
Με γέφυρα επικοινωνίας ένα σχόλιο στην τελευταία ανάρτηση της Άιναφετς, κάνω μια στάση στο blog σας. Και με ενδιαφέρον διαβάζω την ιστορία πίσω από το όνομα του. Είναι ωραίο, να βρίσκεσαι σε έναν χώρο όπως εκείνο το καφενείο, όπου ακούγεσαι δίχως να κρίνεσαι = να απορρίπτεσαι. Όπου ενθαρρύνεται η σκέψη και ο λόγος.
Καλό και δημιουργικό τριήμερο, Τζοάννα
Καλημέρα και με συγχωρείτε για την καθυστέρηση! Μιας και αναφέρεστε στον καφενέ μου, ο ενικός επίσης επιτρέπεται 🙂 Εύχομαι πραγματικά μια μέρα να πέσει εκείνο το βιβλίο στα χέρια μου που περιέχει τον τίτλο Μαβιά Κουφεταρία, την αφορμή για όλο αυτό εδώ. Εάν έχετε και εσείς το δικό σας μπλογκοχώρο παρακαλώ στείλτε μου ένα λινκ διότι δεν μπορώ να σας βρω! Καλή σας ημέρα και ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Μια σαββατιάτικη καλημέρα
Εδώ είμαι, με σκέψεις και ιστορίες στην παστέλ τσάντα: inthepastelbag.gr.
Έχει κάτι από μωβ και άρωμα καφέ