Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους.

Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους. Όχι δεν είναι η ταινία που με έκανε να αναφερθώ στον τίτλο αυτό αλλά ο ίδιος ο τίτλος. Η ζωή παίζει επικίνδυνα παιχνίδια άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα. Στο βάθος του χρόνου  βλέπεις πράγματα που πολλές φορές δεν τα περιμένεις. Οι ιστορίες των ανθρώπων είναι πάντα ξεχωριστές και πρωτότυπες ακόμα και αν μοιάζουν σαν μια σταγόνα νερό μεταξύ τους. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος σε κάθε τέτοια ιστορία είναι διαφορετικός, ξεχωριστός, σε κρίσιμες στιγμές θα ενεργήσει σίγουρα διαφορετικά από κάποιον άλλο, ακόμα και αν η έκβαση της ιστορίας ή το τέλος θα είναι παντελώς το ίδιο.

Στη ζωή λοιπόν πολλές φορές θεωρούμε μερικά πράγματα δεδομένα. Για παράδειγμα οι γονείς οι οποίοι θεωρούνται μορφωμένοι, καλοαναθρεμμένοι, έχοντας γνώση μιας στοιχειώδους διδακτικής θα μεγαλώσουν λογικά ένα φυσιολογικό παιδί που θα μπορέσει στο μέλλον να ακολουθήσει το επάγγελμα που αγαπάει με βάση το ταλέντο που ανακάλυψε ότι έχει, τα υγιή ερεθίσματα που τον οδήγησαν σε μια συγκεκριμένη αξιόλογη επιλογή κλπ. Όπως δηλαδή συμβαίνει με πολλές οικογένειες που έχουν τους οικονομικούς πόρους να στηρίξουν το παιδί τους. Το ένα δηλαδή συνεπάγεται του άλλου. Και γι’αυτό το λόγο θα υποθέσω πως: σωστοί γονείς ίσον σωστά παιδιά. Εύποροι γονείς  ίσον μορφωμένα παιδιά. Γονείς με ορθή κοινωνική συμπεριφορά ίσον ευγενή παιδιά. Όλα αυτά βέβαια δεν αποτελούν την άποψη εκείνου που τα γράφει, απλά οι σκέψεις αυτές ίσως να αντικατοπτρίζουν ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, οπότε και η επιφανειακή μου θεωρία να βρίσκει μία αποδοχή σε κάποιος άλλους, άρα ορθή.

Υπάρχουν όμως και άλλες περιπτώσεις ανθρώπων. Χωρισμένοι γονείς με προβλήματα συμπεριφοράς πριν καν φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Γονείς που είναι μαζί αλλά η ανορθόδοξη πολλές φορές συμπεριφορά τους λειτουργεί ως έναν αρνητικό πόλο έλξης για το παιδί. Σε αυτή την περίπτωση οι γονείς (για οικονομικούς, προσωπικούς, βιωματικούς, ψυχολογικούς λόγους) απομακρύνονται από αυτό, εκείνο αναγκάζεται να δει το σκληρό πρόσωπο της ζωής πρόωρα και με βάση τον μιμητικό χαρακτήρα που έχει λάβει από τους γονείς του να φτάσει στο σημείο είτε να ακολουθήσει τα βήματά τους είτε να προσπαθήσει να αποφύγει το ίδιο μονοπάτι που διάπλατα η ζωή αναγκαστικά το σπρώχνει να ακολουθήσει. Η ιστορίες της ζωής όμως είναι ατέλειωτες, με άπειρους συνδυασμούς οπότε μία ευκατάστατη οικογένεια μπορεί κάλλιστα να είναι αποστασιοποιημένη απ’το παιδί της, απορροφημένη στο πρωταθλητισμό του κέρδους ο οποίος απαιτεί θυσίες και λιτοδίαιτες συναναστροφές. Με αυτό τον τρόπο και σε συνδυασμό με την ανθρώπινη κρίση που επικρατεί στις μέρες μας η σκέψεις απογοήτευσης και εγκατάλειψης της επαναλαμβανόμενης προσπάθειας δίχως ιδιαίτερα και εμφανή αποτελέσματα αυξάνονται συνεχώς.

Αλλάζοντας πορεία, θα αναφερθώ στα επαναλαμβανόμενα δυσάρεστα φαινόμενα των δύο τελευταίων χρόνων, ανθρώπων που οδηγήθηκαν στην έσχατη λύση της αυτοκτονίας :΄΄Συγγνώμη, για όλα φταίω εγώ που δεν τα κατάφερα;΄΄Αυτό είναι το απολογητικό σημείωμα που άφησε στους αγαπημένους του ο επιχειρηματίας από το Ηράκλειο Κρήτης που αυτοπυροβολήθηκε γιατί χρεοκόπησε η επιχείρησή του. Ένας άλλος επιχειρηματίας αυτοκινήτων  επί της περιφερειακής οδού Τρικάλων – Ιωαννίνων απαγχονίστηκε λόγω οικονομικής αποτυχίας. Ένας νέος από το Παλαιό Φάληρο βρέθηκε νεκρός με μία πλαστική σακούλα στο κεφάλι, αφήνοντας πίσω του τρεις επιστολές. Η αιτία της πράξης αυτής; Η ανεργία. Ένας άλλος 54χρονος επιχειρηματίας από την Αγία Βαρβάρα έβαλε τέρμα στη ζωή του λόγω χρεών. Ένας 37χρονος οικογενειάρχης από τα Ιωάννινα αυτοκτόνησε και αυτός λόγω της ανεργίας, με ένα αύριο δίχως μέλλον. Τα περιστατικά δεν τελειώνουν ενώ η ραγδαία αύξηση τέτοιων κρουσμάτων έχουν δημιουργήσει μεγάλη σύγχυση στο κοινωνικό σύνολο, φόβο και ανασφάλεια ακόμα και για τον διπλανό μας.

Τα ίδια φαινόμενα σε μεγαλύτερη συχνότητα αρχίζει να εμφανίζει η νέα γενιά εδώ και πολύ καιρό. Διέκρινα μέσα από τις πολλές διαφορετικές εκδοχές στη ζωή των νέων δύο περιπτώσεις εντελώς αντίθετες και οξύμωρες. Από τη μία υπάρχουν νέοι άνθρωποι οι οποίοι με τη στήριξη των γονιών τους κατάφεραν να τελειώσουν ικανοποιητικά το λύκειο και να εισέλθουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στήριξη ηθική, ενίοτε οικονομική και η ζωή σου ανοίγει τα φτερά της για νέες εικόνες, νέες ανθρώπους, νέες ιδέες, με ανοιχτούς ορίζοντες με καθαρά και νόμιμα ηθικά κριτήρια. Κάπως έτσι χαρακτηρίζεται μία μέση ελληνική οικογένεια η οποία συμβάλλει με πολλούς τρόπους στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών της. Τα παιδιά ως αντάλλαγμα κάποια στιγμή στο μέλλον θα ανταποδώσουν τις θυσίες αυτές με την πολυπόθητη απόκτηση του πτυχίου, την εύρεση ενός αξιόλογου επαγγέλματος και το ξεκίνημα μίας νέας ζωής που κατακτήθηκε με κόπο και από τις δύο πλευρές. Είναι ουσιαστικά ένας άγραφος οικογενειακός νόμος που αυτόματα παραπέμπει σε ένα είδος συμφωνίας και από τις δύο μεριές, στο τέλος όλοι -ως ένα βαθμό- θα είναι ικανοποιημένοι, περήφανοι και εξασφαλισμένοι. Από την άλλη υπάρχουν νέοι άνθρωποι που η ζαριά των γονιών τους δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση, ένα προβληματικό περιβάλλον με εντάσεις στο εσωτερικό του μπορεί να προκαλέσει μία σειρά από προβλήματα στα νέα παιδιά. Η απόρριψη για παράδειγμα μπορεί να οδηγήσει πολλούς νέους σε εφήμερες δουλειές (αφού είναι ανύπαρκτη η ηθική και οικονομική στήριξη), σε κοινωνικούς κύκλους με αρνητικές επιρροές και γενικότερα η πτώση, το πεσμένο ψυχολογικό ηθικό και η αβεβαιότητα αποτελούν ένα μεγάλο αδιέξοδο στη ζωή τους.

Κι όμως στην πρώτη περίπτωση οι άνθρωποι που συναντούν ξαφνικά μπροστά τους την ανεργία, το αβέβαιο μέλλον, την απόρριψη στην αγορά εργασίας και περαιτέρω του νέου κοινωνικού συνόλου που συναναστρέφονται συνήθως μετά την ηλικία των 22, 23 ετών, οδηγούνται στο περιθώριο, απογοητεύονται, κλείνονται στον εαυτό τους και στο τέλος ο κίνδυνος εγκατάλειψης της ίδιας της ζωής είναι πλέον πολύ εφικτός. Στην δεύτερη περίπτωση η (αναπόφευκτη) καλλιέργεια μιας συνολικής αβεβαιότητας σε βάθος χρόνου, αφυπνίζει το αίσθημα της επιβίωσης, της προσπάθειας και της επίτευξης μικρών κάθε φορά στόχων. Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε το πρόβλημα του διπλανού μας, να δούμε κατάματα την πικρή αλήθεια και να αποφύγουμε τις μελλοντικά παραδείγματα των επιχειρηματιών που έμαθαν να κερδίζουν αυτό που θέλουν, χωρίς όμως να λαμβάνουν υπόψιν τους πως το υπέρτατο αγαθό είναι η διατήρηση της ίδιας μας της ζωής.

Σημείωση: Οι σκέψεις αυτές δεν είναι απόλυτες, κάθε κομμάτι αυτής της ανάρτησης μπορεί ως αυτούσιο να αποτελέσει την αρχή  μίας εκτενέστατης συζήτησης με πολλές διαφορετικές εκδοχές.