Ο μουσικός αποχωρισμός του Σούμπερτ.

Ανάκατες οι σκέψεις όταν το μυαλό σου μεταφέρεται παράλληλα σε δύο χρονικές στιγμές στα βάθη του χρόνου, πίσω, πολύ πίσω και λίγο μετά οι συγκυρίες της στιγμής σε οδηγούν κάπου, λίγο πιο κοντά που και πάλι χρειάζεται να συστρατεύσεις όλη σου τη φαντασία και να την προσγειώσεις ομαλά στη γη σε μια πραγματικότητα που η κατάρα του χρόνου θα την ερμηνεύει πάντα ως καθαρά υποθετική.

Κι είναι τόσο μεγάλη η απόσταση! Κι είναι τόσο πικρή η απουσία της απτής τους παρουσίας στον κόσμο που κι εσύ γεννήθηκες μα η καταραμένη η φύση σε έφτυσε στο τώρα κι όχι στο πριν που σαν κατάρα μας γοητεύει και γελά.

Μα δεν είναι το μυαλό, ούτε η επιφανειακή πραγματικότητα που φέρνουν τα συναισθήματα σε μια προσομοίωση που μοιάζει τόσο μα τόσο με την πραγματικότητα! Τι ευτυχία! 

Στοιχείο κοινό είναι η μοναξιά, η μελαγχολία, η ένταση στο συναίσθημα, ο αποχωρισμός τους..

«Κανένας δεν καταλαβαίνει τη θλίψη ενός άλλου, κανένας δεν καταλαβαίνει τη χαρά ενός άλλου· η μουσική μου είναι το προϊόν του ταλέντου μου και του μαρτυρίου μου. Και αυτά που έχω γράψει μέσα στο μεγαλύτερο πόνο μου είναι αυτά που φαίνεται ότι ο κόσμος προτιμάει.»

Έτσι είχε πει ο Φράντς Σούμπερτ, αυτή η μουσική ιδιοφυία με τα μυωπικά γυαλιά που έζησε στην ίδια πόλη, τη Βιέννη, με τον Μπετόβεν και ποτέ δεν αισθάνθηκε πίκρα και δεν έπαυσε να εκφράζει τον θαυμασμό, την αγάπη του και τον σεβασμό προς Εκείνον, ακόμα και μετά τον ερχομό του αιώνιου ύπνου.

Κι ήταν άτυχος μια μέρα του 1820, μια μέρα σαν όλες τις άλλες που επισκέφτηκε σύγκορμος την οικία -άκουσον- του Μπετόβεν και ζήτησε να τον δει, να του δώσει ένα ληντ (ρομαντικό τραγούδι) που του είχε αφιερώσει, να του το δώσει ο ίδιος. Μα εκεί θα μπορούσε να νικήσει τη θλίψη του! Σε ποιον εκτός του Μπετόβεν! Μα εκείνος έλειπε, δεν ήταν λέει εκεί, έλειπε, είχε βγει έξω, η αφιέρωσή του απέμεινε στα χέρια μιας υπηρέτριας, μα πίκρα δεν είχε μέσα του, ποτέ γι’ αυτόν.

Αρχές του 1827…. Ο Σούμπερτ κλονίζεται ψυχικά από τη βαριά κατάσταση της υγείας του Μπετόβεν… Θα προσπαθήσει να τον επισκεφτεί στο κρεβάτι του πόνου, μα δεν θα τα καταφέρει. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του ο Μπετόβεν θα διαβάσει τις παρτιτούρες τραγουδιών του Σούμπερτ κι είναι μια κουβέντα του που θα αποτελέσει την ύψιστη αναγνώριση: ”στον Σούμπερτ υπάρχει πραγματικά η Θεία σπίθα”. Έτσι θα πει…

Είναι 19 Μαρτίου και τον επισκέπτεται.. Πάλι! Για πρώτη φορά βλέπει το μουσικό θρύλο ύστερα από τόσα χρόνια διαμονής στην ίδια πόλη. Μια κουβέντα όμως να ανταλλάσεται μεταξύ τους, ε αυτό δεν εισακούστηκε ποτέ ως ευχή, ήταν πολύ αργά.. Ο Δάσκαλος του Σούμπερτ βρισκόταν σε κώμα και εφτά μέρες αργότερα θα πεθάνει.  Στην κηδεία του θα κάνει πρόποση κι αυτό που θα πει έμελλε να είναι μια επίκληση προς τον πόνο και το θάνατο: ” σε αυτόν που πρόκειται να ακολουθήσει’‘. Παιχνίδια της ζωής; Κι ήταν αυτός που ακολούθησε λίγο αργότερα από τύφο, στις 19 Νοεμβρίου του 1828, σε ηλικία μόλις 31 ετών..

*Αυτή είναι μια συμφωνία του Σούμπερτ που δεν τέλειωσε ποτέ. Όπως και η σχέση του με τον Μπετόβεν. Δεν ξεκίνησε, αλλά δεν τέλειωσε και ποτέ.

Ο αδερφός του εκπληρώνει την επιθυμία του Σούμπερτ και τοποθετεί τη σωρό του κοντά στον Μπετόβεν, μόλις τρεις τάφοι χώριζαν τους μεγάλους μουσικούς. Κι όταν μεταφέρονται τα οστά του Μπετόβεν, η πόλη της Βιέννης κάνει απλά το καθήκον της και τοποθετεί τον Σούμπερτ δίπλα ακριβώς απ’ τον αγαπημένο του Μπετόβεν.. 

Από τότε οι δυο τους, που ποτέ δεν βρέθηκαν στη ζωή, κείτονται σ’ ένα κοινό, βαθύ, αιώνιο ύπνο ο ένας δίπλα στον άλλο. Και πόσο ωραίο στην καρδιά ακούγεται διαβάζοντας φωναχτά την φράση που στολίζει το μνήμα του Σούμπερτ!

“Die Tonkunst begrub hier einen reichen Besitz,aber noch viel schonere Hoffnungen” – Η Τέχνη της Μουσικής ενταφίασε εδώ ένα πλούσιο απόκτημα,αλλά ακόμη ωραιό­τερες προσδοκίες!