Επέκεινα: Μέρος τρίτο.

 

Άραγε έρχεται ένα τέλος που δηλώνει την μετάβαση της ψυχής στο Επέκεινα; Δηλώνει την εθελούσια επιστροφή της; Σκουπίζω τα μάτια μου και ευεπλπιστώ σε ένα αισιόδοξο πεπρωμένο που με κάνει να ελπίζω. Παλιά χαρτιά με σκέψεις είχαν παραμείνει στο ράφι για χρόνια, κι όμως στα δύο πρώτα μέρη είχα βάλει κι όλας φωτιά. Ξόρκιζα τους μαύρους ιδεατούς συλλογισμούς, αναμένοντας από το Είναι μου μία ένδειξη ανιχνευτικής τακτικής που θα προωθούσε τις σκέψεις μου σ’ αυτό το παρόν. Χωρίς να το καταλάβω ο διάλογος τελειώνει, δηλαδή ολοκληρώνεται, με ένα τέλος που του λείπει μια σελίδα… Κάτω από το βλέμμα της Μοίρας το σύμπαν επιδιώκει να δώσει φως μέχρι και στο τελευταίο μου κύταρρο, με μια σελίδα όμως που ακόμα λείπει.. Ναι, δεν είναι αυτή.. Καρδιοχτυπώ και περιμένω να την ανακαλύψω.. Ας μην είναι η συνέχεια μιας συζήτησης που οδηγεί σε σκοτεινές εσωτερικές αναταραχές του παρελθόντος.. Ας είναι μία Κάθαρση της ψυχής μου…

 

 

– Θα απομακρυνθώ απ’ τις σκέψεις και τις ιδέες που έχεις για μένα, δεν υπάρχει εξέλιξη σε μια προσπάθεια στήριξης η οποία από αναμενόμενη κατάντησε να θεωρείται θεία δίκη. Το μόνο που βλέπω γύρω μου είναι άσπρες σημαίες που κυματίζουν ζητώντας από μένα τον ίδιο να τις αρπάξω μία προς μία και να τις αλλάξω ιδιότητα. Από απλές σημαίες θα μεταλλαχτούν σε ισχυρά σύμβολα της επανάστασης, σαν λάβαρα που θα με συντροφεύουν στον κακοτράχαλο και σκληρό δρόμο του Γολγοθά που είμαι διατεθειμένος να τραβήξω. Ο διάβολος αναρωτιέται με τα πρωτοφανή συμπεράσματά σου καθώς ο πόνος και η θλίψη που νιώθω απορρέουν από θεϊκή παρέμβαση αλλά ο τρόπος διαχείρισης των παθών αυτών είναι εξ ολοκλήρου ευθύνη ανθρώπινη. Μάθε πως το καλό και το κακό μπορούν να χαρακτηριστούν και ως συνέπειες ενός καλού ή ενός κακού. Η λέξη και πράξη του κακού πηγάζει από ένα καλό ή από ένα κακό. Είναι μία αλυσίδα καταστάσεων και συμπεριφορών που ορίζουν πράξεις ανθρώπινες και που συνεχώς το μήκος της αλυσίδας αυξάνεται με άπειρη και ατελής απόδειξη. Οι δικές σου ενδείξεις δεν είναι αληθινές συνάνθρωπέ μου. Ο θάνατος ο δικός μου είναι απόδειξη της ίδιας μου της ζωής. Ζώντας και συνειδητοποιώντας την ύπαρξη της ζωής μου, είναι αναπόφευκτη η πορεία προς το θάνατο. Δεν γεννήθηκα με τη δική μου θέληση. Δεν μεγάλωνα, δεν σκεφτόμουνα, δεν ένιωθα με δική μου απαίτηση. Η υλική μου υπόσταση έκανε πράξεις τις ιδεατές αυτές πρακτικές. Ανήκω σ’ αυτόν τον κόσμο και μπορώ να οδηγήσω τον εαυτό μου, να πορευτώ όπως εγώ ακριβώς θέλω. Απαγόρευση, υποχρέωση, και ολόκληρη η έννοια της συμπεριφοράς μπορεί να ερμηνευθεί μόνο σε γενικά πλαίσια και όχι σε ειδικά. Δεν έχεις δηλαδή το δικαίωμα να με υποχρεώσεις  να πραγματώσω μια ιδέα, ένα σκοπό. Μπορείς να με συμβουλεύσεις με έναν αρνητικό ορισμό που θα έχει καταφατική μορφή. Πρακτικές συμπεριφορές ισχύουν μόνο σε ατομικό και εσωστρεφές επίπεδο και όχι μεταδοτικά από άνθρωπο σε άνθρωπο.

         

Μου έδωσες με τα δικά σου κατηγορώ μία αίσθηση επιθανάτιας αισιοδοξίας. Πως ακόμα και τώρα που ξεψυχώ υπάρχουν άνθρωποι που διαφωνούν με την ελευθερία των ιδεών και της γενικής, καθολικής ύπαρξης των πάντων. Ας χαρούμε που ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος. Το καλό και το κακό συμφώνησαν στο να διαφωνούν. Ας διαφωνήσουμε λοιπόν… Οι δύο αυτές αλήθειες θα συνεχίσουν να υπάρχουν ακόμα και αν ένας μπασταρδεμένος διάβολος δεν είναι τριγύρω να μας παρακολουθεί…

                                          ΄΄  I did not wanted to live my life….

                                                nor did i even wanted to live for my death…

                                               strong it is indeed…life…

                                               strange to born for death…

                                                Let’s play dead before we die…΄΄